Convenios de Colaboración e outras curiosidades

A Consellería de Medio Ambiente Territorio e Infraestruturas, por medio do Servizo de Conservación da Natureza e previo informe dos servizos provinciais á Dirección Xeral de Conservación da Natureza, mantén uns convenios de colaboración coas sociedades colaboradoras de pesca fluvial. Nestes convenios recoñécenlles unha serie de dereitos a esas sociedades e asemade esíxenlles unha serie de obrigas. Entre eses dereitos están o de dispoñer dun determinado número de permisos de pesca diarios para o acoutado obxecto do convenio, tendo tamén a sociedade dereito a reservar  a totalidade dos permisos diarios para tres xornadas de pesca dunha tempada. No canto das obrigas inclúense a de manter limpos os accesos, sendas e postos de pesca do couto, sinalización, melloras ou mantemento de infraestruturas coma pasarelas, escalas, etc., manter un rexistro diario de capturas e, cousa moi importante, repartir equitativamente os permisos concedidos entre os seus asociados e exclusivamente entre os seus asociados.

En algúns coutos, nos que entre os permisos que se escollen nos sorteos na primeira e a segunda volta, logo na venda libre, amén desas tres xornadas nas que a sociedade colaboradora reserva a totalidade dos permisos diarios, ou de algunha outra xornada na que tamén poden reservar a totalidade dos permisos diarios aquelas sociedades colaboradoras que non teñan ningún tramo de río conveniado, ás que cabería engadir outras posibles xornadas de pesca que se reserven para competicións oficiais, xa se esgotan a totalidade dos permisos diarios de pesca dispoñibles. Despois tan só os membros desas sociedades teñen, ou poden ter, permisos de pesca a súa disposición ao longo de toda a tempada de pesca. Inda que tampouco é, ou non debería ser, ningunha bicoca, tendo en conta que se nunha sociedade son uns 100 socios, ou pouco máis, e dispoñen duns oitenta permiso de pesca por mes para repartirse entre eles, sempre que se faga o reparto equitativamente, tocaríanlles tres ou catro permisos por tempada a cadaún deles. Con todo, levábamos uns anos vendo abraiados como algunhas sociedades colaboradoras de pesca fluvial, malia non notarse que se tivesen feito ningunha clase de melloras ou traballos neses tramos conveniados, seguían gozando de permisos diarios de pesca, en algún caso mesmo dunha cantidade desproporcionada de permisos. Por ilo, fomos moitos os que nos felicitamos cando dende o  Servizo de Conservación da Natureza se puxeron mans a obra para adaptar, ou axeitar, o número de permisos diarios concedidos ao que realmente lles correspondía a esas sociedades, corrixindo asemade o agravio comparativo que se estaba facendo con aquelas outras sociedades cumpridoras. Daquela entendéramos que se tiña a intención de esixir o cumprimento dos convenios asinados, que se vixiaría que todos aqueles que gozasen dun privilexio cumprisen relixiosamente coas súas obrigas, pero foi tan só un espellismo.

Os pescadores de a pé, cando visitamos eses tramos conveniados, somos  testemuñas diarias e directas do incumprimento das obrigas asumidas por esas sociedades colaboradoras. En algún caso non se fixo traballo algún. Nótase ben. Noutros casos os traballos fanse fóra da tempada de pesca. O pescador, coma usuario dese espazo, o que quere, o que agarda, é atoparse unhas sendas, uns accesos e uns postos de pesca limpos, pero non é así. Ao longo da tempada as silvas medran polos accesos, as fieitas soben e son tan ou máis altas co pescador que camiña pola senda e as herbas altas dificultan achegarse aos postos de pesca e mesmo ao río. Pouco importa que estea todo limpo e en orde fóra da tempada de pesca, ese non debería ser o fin pretendido, máis ben debería ser tan só unha consecuencia. Outra curiosidade é que a miúdo vemos como moitos pescadores repiten ou encadean xornadas de pesca neses coutos, inquirimos, temos curiosidade e queremos saber, falamos con eses pescadores e dinnos que na sociedade son uns poucos os que limpan, por iso os permisos diarios de pesca, ou se reparten entre os que limpan, ou que para obter eses permisos en determinados momentos da tempada, eses que limpan teñen prioridade fronte aos que non o fan. Dicímoslles que por qué a sociedade non contrata eses traballos, logo pagan tódolos socios a partes iguais o importe desa contrata e así tamén terán todos os mesmos dereitos e oportunidades para repartirse eses permisos de pesca. A resposta ou respostas van, máis ou menos, sempre por esta mesma liña: “Non oh! Mellor así. A nós convennos que se faga desta maneira e así poder pescar máis días cos outros. Pois senón eu non veño limpar! Quedo na casa coma eles! É que se se reparten os permisos a partes iguais non dá para todos ou dá para moi pouco”. Malia todos eses incumprimentos dos convenios podemos ollar, porque os permisos e xornadas reservadas ás sociedades colaboradoras xa foron retirados do total dos permisos diarios dispoñibles nesta tempada, que os convenios de colaboración seguen manténdose sen cambios.

Despois tamén atopamos xornadas con tódolos permisos de pesca reservados, que se supón foron reservas feitas por sociedades colaboradoras, cómpre pensar iso porque están reservadas xa antes de empezar a escoller os permisos dos sorteos, ou senón é que están reservadas para competicións oficiais. Non obstante, vemos como algunhas datas coinciden en lugar e día co calendario de competicións abertas e oficiosas e, se eses permisos foron reservados por sociedades colaboradoras que teñan conveniado ese tramo acoutado, só poden, porque así o contemplan os convenios, ser distribuídos entre os seus socios. E se son socios tódolos participantes nesas competicións xa deberán ser chamados campionatos sociais. Inda que é difícil de crer cando cómpre clasificarse para algunha delas. A non ser que se vaian engadindo os deportistas á lista de socios dunha determinada sociedade a medida que se vaian inscribindo ou clasificando para algunha determinada competición. Nese caso xa estariamos perante un claro fraude de Lei.

Moitos preguntámonos se a nosa administración autonómica ten realmente interese en vixiar e facer cumprir a Lei e os compromisos (convenios) asinados, se realmente lle interesa poñer orde dentro do mundiño da pesca fluvial galega ou se o que quere, o que lle convén é que todo vaia indo, que non se faga moito barullo ao redor desta actividade. Semella que o que mellor lle pode valer a nosa administración é ignorar. Por un lado ignorar aos que fagan barullo, aos que reclamen, aos que esixan ou amosen interese en que se cumpra a Lei. Polo outro semella que non queren darse conta das manobras, dos usos e mesmo abusos que se fan dos nosos bens públicos, porque os cartos deses permisos que se regalan, desas xornadas de pesca que se regalan, son públicos, como tamén son de dominio público os nosos cursos fluviais. E se todos entendemos que se faga unha xestión regulamentada, tamén queremos que se pense no interese común, en non agraviar a aqueles que cumpren co asinado e coa Lei. Pero as dúbidas en troques de minguar aumentan. Teñen que aumentar cando nos decatamos que despois de concederlle unha inxente suma de cartos a unha sociedade de pesca para cubrir os gastos de gardaría, ademais diso se lle aumenta a porcentaxe de permisos de pesca diarios ata o cincuenta por cento. Págaselle a gardaría con cartos que saen das contas públicas, pero semella que non abonda, pois inda non contentos con iso dánselles máis permisos diarios de pesca. Mentres tanto, outras sociedades que se esforzan para poder manter unha gardería máis ou menos decente, que dentro das súas posibilidades vixíe o couto e o manteña dentro dun criterio acorde coa actividade que alí se desenvolve, tan só reciben unha axuda que non chega nin a cubrir o IVE aplicable á cantidade a pagar pola actividade profesional deses gardas.   Vendo estas, e outras moitas cousas, entendo cada vez máis a todos aqueles que van tan só a súa tentando cada día encher o cesto onde, como e cando poden. Poida que sexa esa a triste solución, a de “Muerto el perro se acabó la rabia”. Temos problemas de cobiza porque temos tramos de río con salmóns, con reos e con troitas, cando desaparezan eses salmóns, eses reos e esas troitas, desaparecerá a cobiza e con ela os problemas. Triste futuro nos espera.